fakat ne yazık ki, veya aslında, ne güzel ki, uçaklar olmazsa gezgin olma hayaliniz yarım kalabilir..ünlü yönetmen stanley kubrick (ismini böyle hatırladım) uçak korkusu nedeniyle, hiç bir ödül törenine katılamamış, hiç bir davete icabet edememiş..hatta hayatı boyunca hava alanlarına bile gidememiş...
ilk uçağa bindiğimde 23 yaşındaydım..anne babamla ankara istanbul arası yolculuktu..pek korkulacak birşey görememiştim..sonuçta yanımda kapı gibi annem ve babam vardı..kim bana ne yapabilirdi ki..sonra çok büyük bir hevesle ankara-istanbul-belçika-newyork olmak üzere 18 saat havada kaldık..korktuğumu söyleyemem ama uçuşu fazla uzun bulmuştum...dönüşüm biraz korkarak olmuştu..sonra hayatım boyunca bir daha uçağa binmeme kararı almıştım..sonra ne zaman başladı, nasıl başladı bilmiyorum, uçak kazalarıyla ilgili, film ve haberleri hatta national kanalda yayınlanan kaza raporu adlı programı hiç kaçırmamaya başladım...hem korkuyor hem izliyordum...kanepende otururken izlemek ne kadar kolaymış meğer...
kara bir kış günü; bir bayram tatili vesilesiyle italya turu için bütün hazırlıklar bitmiş ve yolculuk saati gelip çatmıştı..Çok yoğun bir kar yagışı vardı, ankara-istanbul arası iki kez gidip bir türlü iniş izni alamadığımız için geri dönmüştük...uçak içinde epeyce bekletildikten sonra tekrar havalandık..kalkıştan ne kadar sonra olduğunu şu anda kestiremiyorum, ama kısa bir süre sonra, küüt diye bir ses duyduk, aslında sesi pek çok şekilde tarif edebilirim, ama kısacası bir gürültü...havada olan bir ulaşım aracında bu sese neden olabilecek ne olabilirdi?? herkes sessizce oturuyordu..sonra özellikle biz fakirlerin oturduğu arka bölümde yanık kokusu yayılmaya başladı..tam ben ve bir iki kişi daha, 'yanık kokuyor' diye kendi aramızda, hosteslerin de duyacağı şekilde şaşkın cümleler kurarken, hostesler henüz kalkış bitmeden, koridorda belirdiler.. tek tek tüm yolculara 'lütfen cep telefonlarınızı kontrol edin' diye uyarıyorlardı..birşeyler yolunda değildi..saniye farkla kabin elektriğimiz kesildi..bu arada hostesler, ben dahil, özellikle arka taraf yolcularının sorularına 'herşey yolunda' diye cevaplar verdiğini duyuyor ama inanmıyordum..çoktan ağlamaya başlamıştım..yine arka tarafta belli belirsiz bir duman, sanki bir sigara dumanı gibi, hissedildi..sa cam kenarındaydım, ve kanatlar epeyce önümde kalıyordu..bir ara motordan çıkan duman, hafifçe alev ve daha çok kıvılcımları gördüm..işte o anları anlatmak imkansız...sadece ailemi hatırladım..çok fena ağlamaya başladım..bu arada kabin ışıklarımız tekrar yandı..pilotumuz şöyle bir anons yaptı 'sayın yolcularımız, teknik bir arıza nedeniyle esenboğa hava alanına dönüyoruz, ancak belli bir irtifaya kadar kalkışı tamamlamamız gerekiyor, endişe edecek birşey yok, uçağımız tek motorla iniş yapabilecek nitelikte'..bu anonstan sonra derin bir sessizlik..elinizden hiç birşey gelmiyor..pilotun bu anonsuyla rahatlayan var mıydı bilmem..ama ben daha da kötü oldum..öyle ya, biraz önce gördüğüm dumanlar çıkartan motor iptal olmuştu...ama öyleyse neden yükselmeye devam ediyorduk..mantıksız geliyor insana..ama uçak belli bir yüksekliğe erişmeden manevra yapıp, iniş yapamıyor işte...grubumuzda chp milletvekili atilla kart da vardı..bir ara kendisinden yardım istemeyi düşündüm...
sorunsuz bir şekilde lastikler yere değdiğinde, başka bir duyguyu daha derinden yaşadım...sevinçten ağlamak...yeniden evine, yatağına, ailene kavuşacağını bilmek..inanılmaz bir mutluluk..
daha sonra, kaza raporunu aldık...meğer bir uçağın başına gelebilecek en tehlikeli şeyi yaşamışız..kocaman zavallı bir uçan hayvan, motorun emiş gücüne dayanamıyor ve motora giriyor..bir anda parçalanıp yanıyor..bizim duyduğumuz, yanık kokusu, duman, kıvılcımlar bu yüzdenmiş...sanırım thy nin basına yansımayan bir acil inişi olarak raporlara geçti..
yol ve yolculuğu seviyorsanız, daha nice hatıralarınız olabilir..ama önerim şu , korkuyu tek başınıza yaşamayın..ideal olan korkmayın..illa endişeniz varsa, tek başınıza yaşamayın, yani; önlemler,sorular,cevaplar bunlar sizi rahatlatıyorsa hiç çekinmeyin..ama asıl çözüm, yeterli teknik bilgi.........şimdi uçaklara bayılmıyorum ama artık korkmuyorum da...nasıl güçlü, nasıl güvenilir olduklarına çoktan ikna oldum...
itiraf edeyim, iki kadeh şarap olmadan olmuyor..biraz çakır keyif olduktan sonra uçuş enterasan bir duygu benim için, hem aman evlerden ırak olsun, hem haydi gidelim havasındayım....korkular rotamızı değiştirmesin :)tercihen airbus 320 veya 340 bunları bulamazsanız, boeing 700-800 ile idare edin :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder